حرفەی شریف خبرنگاری تعریفی مشخص اما تعابیری نا مشخص دارد، شرافتش در راستای صداقت است و صداقت هم در عمل سنگ محک خواهد خورد. عادت غالب انسان حرف زدن بودە کە خود سخن عبارت از ارائەی آموختەها و تجربیات در قالب عادت ها و آداب فردی و اخلاقی است. طبق آمار ایرانی ها یکی از کمترین سرانەهای مطالعاتی و کتاب خوانی را دارند پس در این شرایط آموختەها تا حدودی ، محدود بە تجارب زیستە خواهند شد. اما در این بین شخص خبرنگار باید مستثنی از این قاعدە باشد. کسی کە حیات حرفەاش مشروط بە تولید و در بعدی وسیع تولید نوشتار است بایستی بخواند، تا آگاهانە از تجربیاتش بە تولید برسد. در جایی از کافکا (فرانتس کافکا یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی‌زبان در قرن بیستم) خواندم: ” نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است” پس بر این باورم کە اگر نخوانیم حتما نخواهیم نوشت و اگر ننویسیم نخواهیم زیست.
باور دارم کە بهترین عادت ، عادت نکردن است. و می بینم در جامعەی محدود رسانەای سقز بە این خو کردەایم کە روزانە نقلی از نسخەهای خبری داشتە باشیم، در لابەلا روایتی تصویری (خاصتا عکس) با چند واژە زیرنویس منتشر کنیم و هر از چند گاهی در یادداشتی بە نام نقد بە تخریب بپرادزیم. آیا رسالت خبرنگار این است؟ خودکشی های مکرر شهرم فقط باید نقل شوند؟ خیابان و جادەهای این اطراف بسیار تصادف خیزند، بهتر نیست با تکیە بر کرسی خبرنگاری در پی ایجاد طرحی برای بهبود وضعیتش با توجه بە اختیارات خود و فضای مدیریتی شهر باشیم؟ دم از تاریخ چند هزار سالە می زنیم، جز تصویری سیال ذهنی از بناها و گنجینەهای باستانی و خاطرەهای ناملموس نقل شدە کجا فرصت لمس این تاریخ را داشتەایم؟ چند هزار سال دیگر باید موزە، آرزویمان باشد؟ و آیا اگر این موزە روزی افتتاح شد پروژە های نیمە کارە عمرانی ، راهسازی ، فرهنگی ، بهداشتی و… را باید در آن موزە جاودان کنیم؟ در این اواخر سفرهای مسئولین بە سقز روندی رو بە رشد داشتە اما در زمان محدود امکان مصاحبە و همکلامی با مسئولین جای تاسف است کە کلیشەوار فقط بپرسیم : ” هدف شما از سفر بە سقز چیست؟” از این قبیل مباحث در اطرافمان کم نیست و شاید هم در مقطعی همکاران بە قسمتی از آنان پرداختە باشند اما با توجه بە پایگاه های خبری محلی و بعضی خبرگزاری های سراسری در دسترس همکاران هنوز گامی موثر در این راه برداشتە نشدە است. نا گفتە نماند خود اصحاب رسانە در شرایط دشواری بە سر می برند و چون همیشە از حداقل حقوق فردی ، اجتماعی و بیشتر مادی برخوردارند کە تسهیل در روند ارتقای این حقوق حتی در جغرافیای همین شهر می تواند گامی موثر در بهره وری حرفه ایی آنان باشد.
میلاد امان الهی / خبرنگار
